5x chansons om te huilen zo mooi

Gisteren, 15 april 2019, welden tranen van verdriet in onze ogen op. In ons troebel geworden zicht: een brandend hart van Parijs. Het verstrijken van de dag leert ons wederom: het leven gaat vervolgens gewoon weer door. Gelukkig houdt huilen lang niet altijd enkel verband met verdriet. Soms huilen we omdat iets ons overweldigt en we ons gewillig mee laat voeren in die prachtige, onbeschrijfelijke gevoelens die dat ‘iets’ oproept. Dat ‘iets’ is bij mij vaak muziek. En binnen de categorie Muziek gaat het dan vaak – het zal u niet verbazen-, om de subcategorie Frans Chanson. Want die Franstaligen, die kunnen er wat van. Van het overweldigend overweldigende muziek maken bedoel ik dan. Deze top vijf chansons laten mij nooit onberoerd, zelfs na tien luisterbeurten niet. Na tranen van verdriet, volgen vandaag dus de tranen door schoonheid. En zo zullen we binnenkort ook weer voor Notre Dame staan: met tranen vanwege haar overweldigende pracht.

Door Tess van der Zwet

Foto: Candre Mandawe / Unsplash Photo Community

1. Charles Aznavour – Non, je n’ai rien oublié

In mijn vorige column noemde ik dit nummer al –foei Tess, val toch niet in herhaling- maar ik kan niet zomaar voorbijgaan aan Aznavours Non je n’ai rien oublié. Alles aan dit nummer maakt alles in mijn los. De ene keer begint het al bij het horen van de blazerssectie in de eerste seconden, dan pas halverwege of juist bij de passage waar Charles zijn liefde van vroeger langs de verlate straten begeleid. Ik heb mijn hele omgeving al laten weten dat ze me een seintje moeten geven als dit nummer op de playlist staat en voorbij zou kunnen komen. Dan neem ik alvast even plaats in een rustig, onopvallend hoekje om me ruim zes minuten terug te trekken.

2. Serge Reggiani – L’Italien

Een Italiaanse immigrant staat voor de deur van zijn ouderlijk huis en smeekt binnengelaten te worden. Geen gehoor. Hij probeert nog uit te leggen waarom hij zo lang is weggebleven, maar de deur blijft dicht. Wanneer hij zich uiteindelijk realiseert dat de tijd alles heeft veranderd, geeft hij het op. De combinatie van Italiaans en Frans, de meespelende melodie, het wegstervende einde en de wetenschap dat Reggiani zelf ook niet een erg vrolijk leven heeft geleid… Raap me op, draag me weg.

3. Barbara – Nantes

Waargebeurd: Barbara heeft haar vader al zo’n tien jaar niet gezien en weet ook niet wat hij uitspookt of waar hij is. Wanneer ze te horen krijgt dat hij een dodelijke tumor heeft, spoedt ze zich naar Nantes, waar hij opgenomen is in het ziekenhuis. Barbara komt er echter te laat aan en schrijft de dag na de begrafenis dit schitterende chanson. Het nummer laat steevast een brok in mijn keel achter en soms voelt het alsof ik gedurende de vier minuten die het nummer duurt niet één keer adem gehaald heb. Barbara’s hoge, bijna ijle stem spiest dwars door me heen.

4. Claude-Michel Schönberg – Le premier pas

Claude-Michel Schönberg is voornamelijk bekend van de muziek die hij schreef voor Les Miserables en Miss Saigon, maar wat mij betreft is zijn liedje Le premier pas een van de allermooiste liefdesliedjes ooit geschreven. Iedereen die ooit ook maar een béétje verliefd is geweest, kan zich vast het gevoel voorstellen wanneer je die allereerste stap niet durft te zetten. Michiel bezingt de situatie op weergaloze wijze. Wanneer hij fantaseert hoe hij haar onderaan de trap ontmoet en zij zoals altijd ‘bonjour’ zegt, maar hem dit keer bij de hand neemt en meevoert naar haar huis, ligt mijn hart alweer aan diggelen. En, u raadt het al: daar komt bij mij, eeuwige romantica, gesnotter van.

5. Sylvie Vartan – La Maritza

Er stonden totaal geen tranen op de planning toen ik mezelf vorig jaar in een concertzaal in Sofia, Bulgarije bevond, waar Sylvie Vartan haar afscheidsconcert gaf. Sterker nog: het stond niet eens op het programma daar überhaupt aanwezig te zijn. Ik zag tijdens mijn stedentrip per toeval dat ze die avond zou optreden en kocht in een opwelling een kaartje, mijn vrienden in een café achterlatend. Het concert verliep mijnerzijds tamelijk droog, totdat Vartan La Maritza inzette en het aanwezige Bulgaarse publiek het refrein zachtjes meelalalade. Naast mij zat een vrouw van minimaal 90 jaar, waarvan de tranen in stralen over haar oude wangen liepen. Het zijn mijn herinneringen aan die bijzondere avond en de prachtige tekst die me elke keer weer zieldiep raakt. Het kippenvel stijgt op, ik probeer nog normaal adem te halen, maar het kwaad is al geschied. Het eindigt –comme d’habitude- in traanogen, maar altijd, altijd met een glimlach. Want wat is het mooi om zó intens te kunnen genieten. Wat de stoïcijnen, de drooghouders, de tranenhaters ook vinden. Tant pis. Ja toch?

Deze Top 5 verscheen in het lentenummer 2019 van Frankrijkmagazine En Route. 

Comments

comments