Het verhaal achter Sarah van Serge Reggiani

‘La femme qui est dans mon lit
N’a plus 20 ans depuis longtemps’

‘De vrouw die met mij de lakens deelt
Is al lang geen 20 meer’

Met de eerste zinnen van Sarah maakt Serge Reggiani in 1967 grote indruk. Het is zelfs hét nummer dat van hem een chansonvedette maakt. En dit alles dankzij zijn goede vriend Georges Moustaki, die zowel tekende voor de tekst als voor de muziek. Maar wie was Sarah precies? Het Chanson Offensief dook in de geschiedenis van het hitchanson.

Door Marlien Buyens

Een streepje poëzie

Wie de volledige versie van Sarah al eens beluisterde, weet dat het lied wordt voorafgegaan door een stukje poëzie. Het zijn enkele strofen uit het gedicht Sarah la louchette. De tekst is van niemand minder dan Charles Baudelaire. Hij schreef dit en nog andere gedichten voor de prostituee ‘Sarah la louchette’, met wie hij een verhouding had.

Sarah, een vrouw met meerdere gezichten

Gaat het lied van Reggiani dan ook over de Sarah van Baudelaire? De link is eenvoudig gelegd. En toch klopt het ook niet helemaal. Toen Moustaki het lied voor Reggiani schreef, had hij immers een andere dame in gedachten die hij de ‘schuilnaam’ Sarah gaf.

Toen Reggiani zijn vriend Moustaki opzocht, vertelde hij hem dat hij een lied wilde over de liefde die je kan voelen voor een vrouw die veel ouder is en die al getekend werd door het leven en haar relaties. Reggiani wist dat Moustaki wel ervaring had met een vrouw ‘qui n’a plus vingt ans’ en dat hij voor de perfecte tekst zou kunnen zorgen. Dat klopte, want Moustaki beleefde enkele jaren daarvoor een kortstondige romance met Edith Piaf, voor wie hij teksten schreef. Zij was toen bijna twintig jaar ouder dan hij. De relatie liep uiteindelijk op niets uit; het leven met Piaf was te zwaar voor Moustaki. De zangeres was toen immers al ziek. Ondanks de relatiebreuk bleef Moustaki echter een boontje hebben voor de ‘straatmus’ van Parijs. Hij kon het dan ook niet verdragen dat er tegen het einde van haar leven zo over Piaf geroddeld werd. Dit liet hij doorklinken in de zinnen: Ne riez pas, n’y touchez pas, gardez vos larmes et vos sarcasmes. (Lach niet, raak haar niet, houd je tranen en sarcasmen bij je.)

Reggiani had op zijn beurt dan weer een andere Sarah in gedachten. Hij wilde met dit lied een hommage brengen aan zijn geliefde Barbara en haar volwassen schoonheid.

Bijzondere covers: Moustaki en Arno

Enkele jaren nadat Reggiani Sarah uitbracht, vroeg Moustaki toestemming om het lied ook zelf te mogen zingen. Hij brengt een al even integere versie van Sarah.

En ook Arno ging ooit de uitdaging aan. Hij zette er een onheilspellend pianostukje op en liet het chanson heel anders klinken dankzij zijn hese stem.

Comments

comments