Level 2 voor chansonavonturiers: de eerste liefde van Riguelle

Het traditionele Belgische Franse chanson wordt nog steeds aangevuld met nieuwe melodieën. Goddank. Want met ‘Un premier amour’ bewijst de Vlaamse zanger en muzikant Patrick Riguelle dat er nog zo ontzettend veel mooie liedjes geschreven kunnen worden. De plaat bevat niet alleen een collectie van bijzondere en met liefde en smaak gekozen covers -Level 2 voor chansonavonturiers- maar ook onderscheidende en tamelijk briljante eigen nummers.

riguelleheader

Eerst met Sting op het podium, dan pas je debuutalbum uitbrengen
Ben je Nederlands en ken je Riguelle niet? Geen man overboord. Lees vooral verder. Ben je Belgisch en heb je nog nooit van de beste man gehoord? Da’s niet best dan. Riguelle kun je kennen van de folkrockband Kadril, die ook Eva de Roovere bekendheid gaf, en als bandleider van De Laatste Showband, het vaste huisorkest van het populaire praatprogramma op VRT. Als onderdeel van laatstgenoemde groep deelde hij ook het podium met artiesten als Lionel Richie en Sting en de afgelopen jaren vertolkte hij bovendien zowel Franse als Engelse songs op de theaterplanken. Een eerste liefde blijft je echter altijd achtervolgen, ook niet in de muziek. En zo gebeurt het dat Riguelle op vijftigjarige leeftijd zijn enige echte debuutalbum presenteert: een ode aan zijn moedertaal, een uiting van liefde voor het chanson.

Met respect voor de geweldenaren
De cd start met het gelijknamige nummer, waarmee Isabelle Aubret in ’62 het Songfestival won. Een schitterende versie die, vermoedelijk door Riguelle’s zalvende mannenstem, een stuk kalmerender klinkt dan het origineel. Tijdloze klassiekers als ‘Avec le temps’ van Leo Ferré gaan hand in hand met recentere chansons als het indringende, rockende ‘Le chanteur’ van Balavoine (in de rug gesteund door een werkelijk prachtig opbouwend strijkersarrangement) en het relatief onbekende, beeldschone ‘Règlement’ van Céline. Riguelle behandelt ieder nummer met respect voor het origineel en de schrijver. Zo ook ‘Tu t’laisses aller’, die ondanks een fijne americana-vibe door een slide-guitarsolo, in alles nog steeds klinkt als een liedje dat uit de pen van Charles Aznavour is gevloeid. Venijnig theater scheert langs met ‘J’suis snob’ en ‘Ma p’tit Mimi’ en meedeinjazz zit verstopt in ‘Un seul couvert, please James’. Een te gekke trip van hot naar her door de Franse muziekgeschiedenis, een uitdaging voor hen die zich tot op heden beperkten tot de meest voor de hand liggende chansons en nu een stap verder willen zetten. Zijn we er dan al? Neen. Want van de veertien liedjes werden er zes door Riguelle zelf geschreven. En die vormen toch wel het hoogtepunt van ‘Un premier amour’.

Tijdloze schatten
Want wauw, wauw, wauw: wat een schatten zitten hier tussen. Het is opmerkelijk hoe alle liedjes, hoewel zo duidelijk beïnvloed door de grotere chansonartiesten (bij de meeste nummers kun je letterlijk opnoemen naar welke artiest Riguelle moet hebben geluisterd alvorens hij de woorden en melodie op papier zette), toch wel hun eigenheid behouden. Hier en daar wordt een orgeltje, viool, slideguitar of mondharmonica toegevoegd, wat resulteert in een echt ‘Riguellegeluid’: swingend, soulvol en best wel rock ‘n roll. Brassens zou goedkeurend naar ‘Dans mon bistrot’ hebben geluisterd en Brel zou het ongetwijfeld maar wat mooi hebben gevonden dat er stiekem een zinnetje van hem is gebruikt als rode draad van een nieuw lied. Het kleine ‘Les accros de la pudeur’ is zowel muzikaal als tekstueel een van de hoogtepunten van de cd en kan gerust op repeat gezet worden op een vroege uitslaapzondagochtend.

‘Un premier amour’ ademt de nostalgie uit die zo kenmerkend is voor het traditionele chanson en bevat tegelijkertijd de nodige pit en body om niet ouderwets of gedateerd te klinken. Of je nu die doorgewinterde alleskenner of nog slechts een chansonrookie bent: Riguelle grijpt, raakt of beweegt je wel. Mocht je de Route du Soleil nog afdalen (of eigenlijk iedere weg in Frankrijk), doe jezelf dan een plezier en neem dit album met je mee.

riguellecdOp repeat:
‘Les accros de la pudeur’. Een plaatje van een plaatje.

Skippen:
Geen enkele, simpel.

De hartenbreker:
Toch wel ‘Avec le temps’. Gezongen met bezieling, op elkaar geklemde kaken, gebalde vuisten.

Opmerkelijk:
Bijkomend van de afsluitende track, hoor je plotseling een verstopte bonustrack… Johnny Hallyday! Yay!

Op zaterdag 6 september staat Patrick Riguelle in de Roma, Antwerpen met zijn theatershow ‘Riguelle chante Brel’. De inhoud van het programma laat zich raden. Koop hier tickets.

Comments

comments