Une Soirée Francaise ‘Si on chantait’: verfranst in drie uur

Foto’s: Paulien Verlackt

Het is alweer even geleden, maar op 24 mei vond in de Roma te Antwerpen ‘Si On Chantait’ plaats: een soirée francaise, georganiseerd en gehost door Eddy et les Vedettes. Uitverkocht tot in de nok. Gekkenhuis. Een ietwat verlaat sfeerverslag van de avond.

deroma

Au revoir, Hollandse nuchterheid
Voor een nuchter, maar licht francofilisch meisje uit Den Haag met een liefde voor Parijs is elke stap die zuidwaarts gezet wordt, er een dichter bij de lichtstad. Antwerpen is in mijn beleving dan ook een ‘voorstad’, een gulden middenweg die mijn honger naar Parijs altijd tijdelijk weet te stillen. Als de reden om er naartoe af te reizen te maken heeft met een Soirée Francaise, steekt bij het passeren van station Roosendaal al een onmiskenbare parijskoorts op. Wanneer de schitterende zaal van de Roma die avond dan ook nog eens drieënhalf uur het decor is van een weergaloze show met een lange lijst van geweldige chansons en dito vertolkers, is dat een genadeklap voor die Hollandse nuchterheid.

De betoverende Roma
De Roma betovert als je er alleen al voor staat. Stap binnen en je betreedt de geschiedenis van film en muziek, welke zich voor je ogen voltrekt in de vorm van oude foto’s, posters en krantenberichten. De aankleding van de zaal, inclusief ronde tafeltjes en roodbekleede stoelen, sionchaintait4herken je terug in de prenten van Moulin Rouge die in iedere Parijse souvenirwinkel te koop zijn. Ik beklim de trappen naar het balkon en zoek een plek met uitzicht op zowel het podium als de zaal. Naast me glimlachen twee ouderen vriendelijk naar me. Ik hoor ze zichzelf afvragen wat ik hier doe, alleen. Als ik om me heen kijk kan ik hen geen ongelijk geven: op een paar jongeren en zelfs een groepje kinderen na, telt het publiek flink wat grijze haren.  De lichten doven. De show start.


Vlaamse helden

Een flinke lijst nationale helden sionchaintait3betreden deze avond het podium en tot mijn spijt moet ik toegeven dat ik ze lang niet allemaal ken. Een opzwepende introductie van chansonleermeester Bart van Loo (we hadden niet anders verwacht), waarin hij Antwerpen transformeert in Parijs, de Roma in l’Olympia, betekent de start van de avond. Patrick Riguelle’s versie van ‘Salade de Fruits’ kan mijn buren, die, om maar in Bart’s woorden te blijven, zeker van vóór het concilie zijn, wel bekoren. Ook ‘Comme j’ai toujours envie d’aimer’ en ‘Tout les garcons et les filles’ dragen hun goedkeuring weg. ‘Ca plane pour moi’, gezongen door host van de avond en frontman van de Vedettes Frank Mercelis, is echter wel een brug te ver. ‘Érg modern, hoor’. En hard, vinden ze. Ik hoor het maar half, kan alleen nog maar aan Pascal Deweze denken. Die maakt een onuitwisbare indruk met  een rauw, getergd en volledig bezield ‘Comme d’habitude’ van Claude Francois, die hij uit de toppen van zijn tenen trekt. De eerste van de drie sets eindigt met ‘Voici les clés’ van Gérard Lenorman, waarbij de vele gloeilampen die het balkon sieren oplichten op iedere ‘ah-ha’. Deze muziek, deze zaal, deze band… de eerste pauze volgt direct na de laatste noot en rukt ons ruw uit onze roes.  De lichten gaan aan. Verdwaasd gaat het publiek op zoek naar een drankje.

Brassens, hoestbuien en een glitterjurk
sionchaintait5Plak Koen de Cauter een baard op, zet een gitaar op zijn knie en hij ís Brassens. Op zeer beheerste wijze start deze man het begin van de tweede set. Men kan, tussen de plotseling opgestoken collectieve hoestbui door, een speld horen vallen. De oudere generatie naast mij knikt zelfs het hoofd mee op de maat van de muziek, met voorkeur voor de eerste en derde tel. Is het vervolgens France Gall op de planken, ten tijde van het songfestival van ‘65, met bijpassend glitterjurkje? Nee, het is Nele Bauwens. Iets met een spijker en een kop en twee druppels water. Een geniale én geestige vertolking.
Jo Lemaire verblindt de zaal met een meeslepend ‘Sous le ciel de Paris’ en rockt de Roma met ‘Il est 5 heures’. Het duet ‘Je suis venu te dire que je m’en vais’ met Helmut Lotti veroorzaakt een hardnekkige brok in de keel. Als Lotti vervolgens ‘Que je t’aime’ inzet, is diezelfde brok met nog geen tien flessen olijfolie los te spoelen.

Ook de band is op dreef. De muzikanten staan samen op het podium alsof ze niet anders gewend zijn. Één blik, één noot lijkt genoeg te zijn om naadloos over te gaan in het volgende nummer. Accordeonist en bandeonist Gwen Cresens voegt een bijna onmisbare sfeer toe en zijn spel danst dynamisch tussen dat van de anderen door. Jeroen Tilkin, die het publiek en podium op links vanachter de vleugel overziet, lijkt zich af en toe te ontpoppen tot de solide dirigent van het gezelschap, maar probeert ook de zaal mee te laten klappen op tel twee en vier. Dat blijkt in de praktijk toch een muzikaal niveau te hoog voor de enthousiaste hoempapalievende toehoorders.

De Grande Finale: dansen met Cloclo
Bij de derde akte zijn mijn buren weg. Vertrok de laatste trein naar Sint-Job-In-‘t-Goor al zo vroeg? Viel het rode wijntje toch iets minder goed? Zijn ze geschrokken van het korte glitterjurkje? Of was het allemaal toch te hard? Het zou allemaal zomaar kunnen. Ze missen de grande finale, die ondergetekende letterlijk uit haar stoel katapulteert.

sionchaintait1Bij ‘Non, rien n’a changé’ kan iedereen voelen dat het einde van de avond in zicht is. Het wachten is op de special guest die aangekondigd is op het affiche. Deze maakt uiteraard pas in het laatste nummer zijn opwachting. De mysterieuze naam wordt met veel tamtam door Frank Mercelis aangekondigd. Het is waar. Hij staat vanavond hier op de planken. Mesdames et messieurs: Claude ‘Cloclo’ Francois! De Roma smelt drieduizend Noordpolen wanneer een strak in pak gestoken, perfect gecoiffuurde, grijnzende ‘gamin’ in de spotlight gaat staan en gedurende heel ‘Alexandrie Alexandra’ de welbekende choreografie danst. Het antwoord op de vraag waarom het gat voor het podium plots is opgevuld met een horde kinderen. De jonge Rafaël is een rasentertainer en glimlacht de sterren van de hemel. Het publiek glimlacht en danst mee. De encore komt in de vorm van Michel Delpeche’s ‘Pour Un Flirt’. Iets minder mytisch dan Cloclo, maar wel lekker luchtig. In een zee van lalala’s, verdwijnen de artiesten gezamenlijk zwaaiend van het podium.

Verfranst door de Vedettes en vrienden
We zweven allemaal nog steeds ergens tussen de troposfeer en de stratosfeer, met een weergaloos uitzicht op Parijs en Antwerpen, die nu vanavond nader tot elkaar zijn gekomen in een kleine drie uur tijd. In de zaal wordt nog lang en duchtig gedanst op de plaatjes van de DJ.

Het is tegen enen. Ik loop naar buiten. De nacht in. Totdat ik in mijn hostelbed de avond herdroom, echoot een stem en een lied nog door mijn hoofd. A ta santé, à tes amours, à ta folie. Na, na, na, na, na, na, na, na. Ik voel me volledig verfranst.sionchaintait2Noot: Helaas heb ik niet alle artiesten van de avond kunnen noemen. Daarom hierbij nog een diepe buiging voor alle andere zangers, zangeressen en muzikanten: Chantal Kashala, Dajo de Cauter, Filip Jordens, Frank Vanweddingen, Geert Hellings, Jo Hermans, Karla Verlie, Kurt van Eeghem, Myrddin de Cauter, Nicolas Rombouts, Sandra Kim, Waso de Cauter, Wietse Meys en DJ Pierre Elitair.

Comments

comments